Bazı kategorilerdeki markaların sahipleri ve yöneticileri, influencer’larla yatıp influencer’larla kalkıyor.
Her cümleleri dönüyor dolaşıyor aynı yere çıkıyor: Influencer.
Zayıf yönünüz ne?
"Influencer desteğimiz yok."
Çözüm olarak ne düşünüyorsunuz?
"Influencer desteği almayı…”
Rakipleriniz neden güçlü?
"Influencer işbirlikleri var."
Sizin sektörün olmazsa olmazı ne?
"Influencer."
Peki influencer bütçeniz var mı?
“Yok.”
Ne konuşuyoruz o zaman? Deli miyiz biz?
Eğer bütün sorun, çözüm, taktik, strateji "influencer'a para ver" üzerine kuruluysa...
Ve influencer'a verecek paranız yoksa...
Gerçekten ne konuşuyoruz?
Bu kafa yapısı sağlıklı değil. Bu bir strateji de değil.
Bir dilek listesi… Dilek Ağacı’na çaput bağlamak gibi.
"Keşke influencer’lara verebilecek paramız olsa.”
Ne demişti Süleyman Demirel? Siyaset, mümkün olanın sanatıdır. Strateji de, elindekiyle ne yapabileceğinle ilgilenmektir. Olmayan kaynaklar üzerine hayal kurmak değildir.
Influencer fetişizmi, gerçeklerden kaçmanın, hatta düşünmekten kaçmanın en kolay yolu.
“Influencer’a para verebilsek her şey düzelir" demek, bir strateji tasarlamamak için mükemmel bir bahane.
Influencer’a verecek para yoksa, soru şu olmalı: Elimdekilerle ne yapabilirim?
Peki elde ne var?